بر
کسی پوشیدە نبود چانە زنی دو ماهە نهادهای ضد کارگری برای توجە بە وضعیت زندگی و
معیشت آن بخش از کارگرانی کە شامل قانون کار میشوند، نبود. اینها بە رسم هر سالە
تصمیم میگیرند باید طبقە کارگر زیر چندین برابر خط فقر زندگی کند تا سرمایەداران و
دولت اسلامی بتوانند از استثمار کارگران سود بیشتری بجیب بزنند. مبنای حداقل
دستمزد ٩٣٠ هزار تومان بود، با افزایش ١٩،٨ درصدی مساوی است با یک میلیون و ١١٤
هزار ١٤٠ تومان در سال ٩٧. این مقدار را اگر تقسیم ٣٠ روز در ماە کنید میشود روزی
٣٦ هزار و ٧٠٠ تومان. حال پاینترین هزینە روزانە مایحتاج زندگی خانوادە چهار نفرە
را با این مقدار حداقل دستمزد برآورد کنید، بعد ببینید این میزان از دستمزد کفاف
دە روز زندگی یک خانوادە کارگری را میدهد؟
بر
اساس برخی گزارشات آخرین روزهای اسفند نرخ بعضی از کالاهای اساسی عبارتند از: یک
عدد نان سنگگ هزار تومان، گوشت قرمز کیلویی ٣٥ تا ٤٠ هزار تومان، مرغ کیلویی ٧
هزار تومان، برنج کیلویی ١٤ هزار تومان، ماهی کیلویی بالای ١٣ هزار تومان، سیب
زمینی کیلویی ٤ هزار تومان، پیاز کیلویی ٢ هزار ٥٠٠ تومان بود. بر این کالاها باید
قیمت روغن، شکر، نمک، آب، برق، سوخت و هزینە ایاب و ذهاب و هزینە مدارس کودکان و
پوشاک و دکتر، درمان و کرایە خانە کە یک خانە دو خوابە بدون رهن چیزی بالای ٩٠٠
هزار تومان در شهرستانهاست و در تهران تا یک میلیون و ٤٠٠ هزار تومان است را اضافە
کنید. و این را حساب کنید کە قیمت کالاها در ایران روزانە بنا بە افزایش نرخ دلار
شناور است و آخرین نرخ دلار در اسفند ٤ هزار و ٧٠٠ تومان بود. مقایسە کنید آنوقت
متوجە این درجە از تحمیل چندین برابر زیر خط فقر بە طبقە کارگر میشوید.
جمهوری
اسلامی بعنوان دولت حامی سرمایەداران مانند ٤٠ سال گذشتە تصمیم گرفتە است همچنان
زندگی چندین برابر زیر خط فقر را به طبقە کارگر تحمیل کند. اما این وضعیت برای ما
کارگران قابل تحمل نیست! طبقە کارگر از دیماە گذشتە همراە با اکثریت مردم ایران
تصمیم گرفتەاند بە این وضعیت فلاکتبار پایان دهند. اعتراضات و اعتصابات سە ماهە
پایان سال ٩٦ نوید این را میدهند کە کشمکش اصلی بین اردوی کار و سرمایە در همین
ابتدای سال ٩٧ بە اوج خود رسیدە است و طبقە کارگر راهی جز سازماندهی خود در
تشکلهای مستقل خود برای سنگر بندی در مقابل دولت اسلامی و سرمایەداران ندارد.
وظیفە رهبران و فعالین کارگری و کارگران کمونیست این است با برگزاری مجامع عمومی
منظم کارگران بعنوان در دسترس ترین تشکل و ارادە جمعی کارگران برای پایان دادن بە
این وضعیت فلاکتبار متکی شوند. جمهوری اسلامی نە تنها مشروعیت سیاسی، اقتصادی و
اخلاقی ندارد بلکە صلاحیت ادارە جامعە ایران را ندارد. با اتحاد و همبستگی طبقاتی
میتوان بە این وضعیت پایان داد!
٢
فروردین ١٣٩٧